Στο τέλος θα χάσουμε τον εαυτό μας «για το καλό» μας

 

Ακούσαμε πολλά παραμύθια, πήξαμε σε λουλούδια και αγάπες για το καλό μας… Για το καλό μου να μη δίνω πολλά και να μη δίνομαι για να μη θεωρηθώ σίγουρη. Για το καλό σου να μη της στείλεις πρώτος μήνυμα, μη σε περάσει και για πέφτουλα. Για το καλό του ενώ το πάθος του είναι η μουσική και η κιθάρα να μην ακολουθήσει την αγάπη του γιατί το μέλλον είναι αβέβαιο του χώρου και να καταλήξει αυτό που σπούδασε, δάσκαλος.

Για το καλό μας όλοι εμείς να υπομένουμε τα «πρέπει» των άλλων. Για το καλό σας όλοι εσείς να μην εκφράζεστε ανοιχτά και να είστε μετρημένοι γιατί «τι θα πει ο κόσμος».

Για το καλό τους όλοι αυτοί να πάνε κόντρα στα θέλω και τις επιθυμίες τους, γιατί να… ενώ στο ίδιο καζάνι όλοι βράζουμε και από τα ίδια υλικά είμαστε φτιαγμένοι, «για το καλό μας» δεν πρέπει να διαφέρουμε, ούτε να ξεχωρίζουμε. Πρέπει να ακούμε καλά τους προφεσόρους και γκουρού εξαποδόσταλτους πάσης φύσεως και πιστά να ακολουθούμε τις συμβουλές και προτροπές τους.

Γονείς απολυταρχικοί. Δάσκαλοι δογματικοί. Φίλοι ξερόλες, φίδια φυτευτά. Σχέσεις τοξικές. Δεν υπάρχει περίπτωση έστω και ένα από όλα αυτά να μη σου έχει τύχει. Ή κάτι παρεμφερές εν πάση περιπτώσει. Άνθρωποι που με το έτσι θέλω τα νερά σου θολώνουν και με μιας αγγελικό προσωπείο φορούν γιατί σε ξέρουν καλά και «σ’ αγαπάνε» και σε νοιάζονται και φυσικά θέλουν μόνο το καλό σου! Γραφικό τουλάχιστον. Και δε σηκώνω μύγα στο σπαθί μου για τη συγκεκριμένη ατάκα που κάθε φορά που στα αυτιά μου ηχεί, νιώθω να με διαπερνάει ρεύμα ηλεκτρικό.

Αδιανόητο να προφασίζονται ορισμένοι το καλό των παιδιών τους και να μη στηρίζουν τις επιλογές τους, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό και να ξεσπάσουν τα απωθημένα τους. Αδιανόητο να προσπαθούν κάποιοι σύντροφοι «καλοί» να αποκόψουν τη σχέση τους από τις «κακές παρέες» γιατί «σου φουσκώνουν τα μυαλά». Αδιανόητο οι παιδαγωγοί αντί να σε ελευθερώνουν να σε κλείνουν σε κουτιά, να σε μυούν στην παπαγαλία και να σε κατευθύνουν σε γκρίζες σελίδες μιας ιστορίας με ένα σωρό παραλλαγές εξυμνώντας το «καλό» του έθνους. Αδιανόητο να πέφτεις στη λούμπα όλων αυτών και άλλων πολλών για ένα καλό ολότελα δικό σου…

Ήρθαν πολλοί έως τώρα που τα μυαλά σου ισοπέδωσαν με θεωρίες περί ηθικής, λογικής και καθωσπρεπισμού και άλλοι τόσοι θα ‘ρθουν που με το έτσι θέλω θα προσπαθήσουν να σε παραπλανήσουν για τα δικά τους οφέλη και τα γούστα τους, πάντοτε φορώντας μια μάσκα καλοσύνης φαινομενικής. Να τους προσέχεις και να είσαι ανοιχτός, μα να φιλτράρεις τα λεγόμενά τους. Να αμφισβητείς. Και αυτό όχι από καχυποψία, αλλά να… καλύτερα να πατάς στα πόδια σου γερά κι ας κάνεις λάθη ανθρώπινα, παρά αύριο μεθαύριο να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο επειδή υπήρξες «έρμαιο» συνθηκών. Τότε, δε μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν.

Οι επιλογές είναι δικές σου και μόνο, όπως και όλα είναι στο χέρι σου.

Θα μπορούσε να θεωρηθεί ιδιαίτερα σκληρό και μη ρεαλιστικό από κάποιους αυτό το «όλα είναι στο χέρι σου». Κρίμα να μη συμφωνούμε, μα είναι. Ακούσαμε πολλά παραμύθια, πήξαμε σε λουλούδια και αγάπες για το καλό μας… για ένα καλό που πηγαίνει τις περισσότερες φορές κόντρα στο ίδιο μας το είναι, για ένα καλό που μας κάνει να ματώνουμε γιατί έτσι όπως μας πλασάρεται, δεν είναι εμείς, για ένα καλό που πάντοτε οι παντογνώστες που μας «λατρεύουν» θα μας επιβάλουν.

Όμως προσέξτε, αν πέσουμε στα δίχτυα του, δε θα ευθύνονται εκείνοι, μα εμείς και ΜΟΝΟ. Ας μη φερόμαστε ανόητα… Κι ας μην τρελαθούμε, εγκλωβίζοντας το παιδί μέσα μας και καταπιέζοντας τα πάθη και τις ανάγκες του. Ας μη χάσουμε σε τελική ανάλυση τον εαυτό μας «για το καλό μας». Κρίμα είναι…

 

Πηγή: Μάρη Γαργαλιάνου

 

 

 

 

 Ο πιστευων στην δυναμη του σατανα ειναι

Διαβολος του .
Ο Αγαπων τον Χριστο.... Ορθοδοξος Έλληνας Χριστιανος.
Μα τί είναι Ορθα γνωρίζω τον εαυτον μου δοξάζωντας την Αγαπη του Θεου ?

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

«Γέροντα, από πού θα γνωρίσω ότι έχω προκόψει στην πνευματική ζωή;»


Το φως και μάλιστα το φως του Χριστού όχι μόνο φωτίζει αλλά και ζεσταίνει. Όταν βγαίνει ο ήλιος ζεσταίνει την γη. Όταν φεύγει ο ήλιος και νυχτώνει αρχίζει η παγωνιά.

Όπου το φως του Χριστού, ζεσταίνονται οι ψυχές. Και όταν φύγει το φως του Χριστού έρχεται η παγωνιά στις ψυχές. Η παγωνιά αυτή, κάνει τον κάθε άνθρωπο που πλησιάζει έναν άλλο και βλέπει την παγωνιά πάνω του, να τρέμει. Να παγώνει και ο ίδιος. Γιατί; Γιατί η απομάκρυνση από τον Θεό είναι κάτι το τρομακτικό.


Εμπιστεύεσαι σε άνθρωπο άθεο; Και άμα τον εμπιστεύεσαι είσαι ανόητος. Γιατί ο άνθρωπος που δεν πιστεύει στο Θεό, ούτε καλή συνείδηση μπορεί να έχει, ούτε συνέπεια σε τίποτε. Και προπαντός είναι έκδοτος σε όλα τα πάθη. Να αρπάξει, να ψευδορκήσει, να κάνει οποιαδήποτε ασχήμια και αισχρότητα. Όταν βρίσκουμε άνθρωπο που δεν πιστεύει στο Θεό νοιώθουμε ένα κομμάτι πάγο πάνω μας. Και δεν ξέρουμε πώς να περιφρουρήσουμε τον εαυτό μας. Η πίστη στον Χριστό είναι ζεστασιά.

Η Αγία Γραφή μιλά για μία χωριάτισσα γυναίκα την «χαναναία». Είχε ένα κορίτσι άρρωστο. Πήγε στον Χριστό, γονάτισε μπροστά του και φώναζε:


-Λυπήσου με Χριστέ μου, σώσε το κορίτσι μου.

Ο Χριστός θέλοντας να την δοκιμάσει της απάντησε:

-Δεν είναι καλό πράγμα, να πάρει κανείς το ψωμί των παιδιών του, να το πετάξει στα σκυλιά.

Τι έκανε ο Χριστός; Της έρριξε ένα καζάνι παγωμένο νερό. Ή μήπως δεν είναι καζάνι παγωμένο νερό, να παρακαλάει γονατιστή και να της λέει: «Δεν πετάνε το ψωμί των παιδιών στα σκυλιά»; Εκείνη του απάντησε:

-Ναι, Κύριε, και τα σκυλιά τρώνε από τα ψίχουλα.

Τότε ο Χριστός είπε:

-Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις. Γενηθήτω σοι ως θέλεις.

Τι σημαίνει «Ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις»; Εσύ έχεις την ζεστασιά της πίστεως τέτοια που η δοκιμασία που σου έκανα, παγωμένο νερό επάνω σου, δεν σε πάγωσε. Αλλά έμεινες ζεστή.

Εμείς, όταν αισθανθούμε δοκιμασία, παγώνουμε στην πίστη; Αν ναι, τι κρίμα! Εάν μείνεις σταθερός και ζεστός, με το φως της πίστεως, σου λέει ο Χριστός: «Μεγάλη σου η πίστις. Γενηθήτω σοι ως θέλεις». Όταν κάνουμε προσευχή, παρακαλούμε τον Χριστό: «Πάτερ ημών … γενηθήτω το θέλημά σου». Όχι το δικό μου Χριστέ μου. Το δικό σου.

Όταν εμείς δείχνουμε την ζεστασιά της πίστης, αλλάζει ο Χριστός τα λόγια. Και λέει: «Όχι το δικό μου. Το δικό σου παιδί μου θα γίνει. Αυτή την στιγμή».

Άμα δεν ποθούμε να ακούσουμε αυτά τα λόγια του Χριστού έχουμε κουκούτσι μυαλό; Όταν δεν βλέπουμε την μεγαλωσύνη τού θελήματος του Θεού και την μεγαλωσύνη της ζεστασιάς της γνώσεως και του φωτός του Χριστού, έχουμε κουκούτσι μυαλό; Γιατί τι μεγαλύτερο θα κερδίσεις σε όλη σου τη ζωή, όσο και να αγωνιστείς, από την Βασιλεία του Θεού;

Το φως μας ξυπνά, μας προστατεύει

Αλλά όποιος πιστεύει στον Θεό, δεν έχει μόνο φως και ζεστασιά. Έχει και κάτι ακόμη. Την παρηγοριά και την χαρά της πίστεως. Ακόμη το φως του Θεού μάς ξυπνάει. Όταν είναι σκοτάδι κοιμόμαστε. Όταν φωτίσει ξυπνάμε. Συνεπώς το φως του Χριστού, είναι για μας μία ευεργεσία. Γιατί; Γιατί μας δημιουργεί την αίσθηση της ευθύνης.

Την παλαιότερη εποχή, στα ακρωτήρια, έβαζαν ένα φάρο. Στην κορυφή του άναβαν φως. Για να βλέπουν τα καράβια πού είναι θάλασσα και πού στεριά. Γιατί όταν δεν υπήρχε φάρος αναμμένος, κινδύνευαν τα καράβια να πέσουν στα βράχια και να καταστραφούν.

Μία φορά ρώτησε κάποιος τον φαροφύλακα:

-Αυτό δεν σβήνει ποτέ;

-Όχι. Δεν κάνει να σβήσει. Δεν το αφήνουμε να σβήσει.

-Μα γιατί; Και αν σβήσει;

Απάντησε ο φαροφύλακας:

-Ξέρεις τι λες αδελφέ μου; Άμα ο φάρος σβήσει, το καράβι που έρχεται θα πέσει στα βράχια. Πολλοί άνθρωποι θα πνιγούν. Και εκείνοι που θα ζουν, θα καταριούνται εκείνον που φρόντιζε τον φάρο. Εγώ, δεν θέλω να με καταριέται κανένας. Γι’ αυτό δεν αφήνω να σβήσει το φως του φάρου ποτέ.

***
Αγιων Πατέρων .  

 Ζούμε σε ένα κόσμο όπου έχουμε πρόσβαση σε (σχεδόν) τα πάντα με το πάτημα ενός κουμπιού. Είμαστε τόσο καλομαθημένοι στη ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας, που έχουμε τις ίδιες απαιτήσεις και από τις κοινωνικές μας σχέσεις. Θέλουμε κάποιον τη στιγμή που τον/την θέλουμε, και όταν δεν θέλουμε, απλά ΔΕΝ. Στο μυαλό μας έχουν όλα και όλοι αποκτήσει μια αναλώσιμη διάσταση και προσπαθούμε όλο και λιγότερο με κάθε γενιά για επιτυχημένες σχέσεις.

Στη σύγχρονη εποχή αναζητάμε λύσεις για τα προβλήματα μας – αυτά που συχνά οι ίδιοι μας δημιουργούμε – σε άλλους: σε βιβλία αυτοβελτίωσης, σεμινάρια εμβάθυνσης σκέψης, σε συμβούλους ζωής, γκουρού, οποιοσδήποτε μπορεί φαινομενικά να μας πει μερικές σοφές ρήσεις που πιστεύουμε πως μαγικά θα μας αφαιρέσουν το βάρος των ανησυχιών μας.

Το βασικότερο πρόβλημα επίκειται όμως στο ότι ψάχνουμε κάποιον άλλον να διαχειριστεί τα θέματα μας, και δεν κοιτάμε εμείς τι κάνουμε πραγματικά για αυτό. Η εύκολη λύση είναι πάντα ο παράδρομος, και η αποφυγή της ουσίας.

Το ίδιο κάνουμε και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Δημιουργούμε προσδοκίες για το πώς θα θέλαμε οι άλλοι να είναι απέναντι μας, και έπειτα τους κατηγορούμε που απέτυχαν να τις εκπληρώσουν.

Καθώς μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε όμως, αυτός ο φαύλος κύκλος στον οποίο περιπλεκόμαστε γίνεται κουραστικός. Και οι ανοχές μας μειώνονται με το χρόνο. Καταλήγουμε να αποφασίζουμε όλο και πιο γρήγορα και πιο δικαστικά για το ποιους θέλουμε να έχουμε δίπλα μας, και ποιους πιστεύουμε πως θα συμβάλλουν θετικά στη ζωή μας. Φτάνουμε να γνωρίζουμε καλύτερα τι δεν θέλουμε από το τι θέλουμε.

Και αντιλαμβανόμαστε πως αυτό που λείπει στις σύγχρονες σχέσεις είναι το βάθος. Σε όλες τις πτυχές. Το να μπορείς να μιλάς στον άλλον για οτιδήποτε και να νιώθεις πως σε καταλαβαίνει, να μπορεί να αντιληφθεί πέρα από το ‘τίποτα’ που του λες ότι έχεις όταν κάτι συμβαίνει, να μπορείς να επικοινωνείς χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια και δίχως πολλές λέξεις.

Γιατί η σωστή επικοινωνία με κάποιον είναι να βλέπεις πέρα από αυτό που σου δείχνει ή επιχειρεί να κρύψει. Είναι το να μπορείς να διακρίνεις στις λεπτομέρειες πόσο μοιάζετε, να ξεφτιλίζεστε από το ποτό μια νύχτα αλλά να συμπάσχετε στον πρωινό καφέ το επόμενο πρωί, να μοιράζεστε τις πιο απόκρυφες σας σκέψεις και καημούς αλλά και να κάθεστε παρέα σιωπηλά απολαμβάνοντας μια ταινία ή ένα γεύμα.

Αλλά κυρίως το να μη φοβάσαι να μιλήσεις, κι ας σε κρίνει με τον πιο σκληρό τρόπο, θα ξέρεις πως είναι για το καλό σου γιατί αυτό θέλει – να είσαι ευτυχισμένη και καλά. Οι σωστές σχέσεις σε βοηθούν να γίνεις δυνατότερος, με περίσσια αυτοπεποίθηση, με αυτογνωσία, και σίγουρα πιο χαρούμενος. Και με τους κατάλληλους ανθρώπους αυτό έρχεται φυσικά, χωρίς ζόρι, χωρίς ταλαιπωρία. Σου εμπνέουν εμπιστοσύνη και νιώθεις την ελευθερία να τους λες τα πάντα όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή το θες.

Όσους περισσότερους ανθρώπους γνωρίζουμε στη ζωή μας, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε την αξία της (σωστής) επικοινωνίας. Γιατί κι αυτό πλέον σπανίζει. Το να μπορεί ο άλλος να σε αγγίζει στο μυαλό, να ακουμπάει τις σκέψεις σου, και να αγκαλιάζει τους προβληματισμούς σου, αυτό – η απόλυτη σύζευξη δυο μυαλών – είναι ίσως το πιο ισχυρό διεγερτικό.

 

 

ΜΑΡΙΑ – ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΔΟΥΛΑΜΗ

 

Πηγή

 

 

 

 

 

😮😮😶😶😨😨😨😶😶

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Γράφει η Ελένη Τσακίρη

Παρών. Βαριά λέξη, ασήκωτη!
Όχι τόσο στο να την πεις, στο να την εφαρμόσεις κυρίως.
Είτε το γράψεις με όμικρον είτε με ωμέγα, ο κοινός παρονομαστής και των δύο είναι ένας, το τώρα!
Αυτό αντιπροσωπεύουν.
Παρόν ίσον τώρα! Δεν υπάρχει σε αυτό ούτε αόριστος, ούτε μέλλοντας..

Πού είσαι στο παρόν μου; Ναι, είναι μέρα και ώρα για παρουσίες.
Είσαι εδώ; με ακούς; μου μιλάς; γελάς με τα αστεία μου;
Με τις πιο σοβαρές καταστάσεις τι κάνεις; πως διαχειρίζεσαι τα στραβά της καθημερινότητας;
Θέλει κόπο και τρόπο η παρουσία.. Και κυρίως θέλησή …
Δεν μπορείς να την εκβιάσεις, ούτε να την απαιτήσεις.

Μπορεί να μας θλίβουν απουσίες ωστόσο οι παρουσίες είναι αυτές που μας καθορίζουν  και οι δικές μας στις ζωές των άλλων και των άλλων στη δική μας ζωή.

Τι να κάνεις την παρουσία κάποιου ,αν δεν είναι εκεί όταν την χρειάζεσαι περισσότερο;
Τίποτα δεν έχει να σου προσφέρει ένα επιλεκτικό ή μερικό ενδιαφέρον.

Αν ο άλλος δεν μπορεί να σου προσφέρει το παρών του σε όλα τα χρώματα της ζωής σου, φωτεινά και μουντά, πολύχρωμα η σκοτεινά τότε σε τι ωφελεί η δήθεν παρουσία του άραγε.
Μπορεί να μην σου αρέσει αυτός ο όρος , άλλα ουσιαστικά αυτό ακριβώς είναι.
Μια ψεύτικη σκιά που ταιριάζει με το σκοτάδι αλλά χάνεται στο φως.

Ένα αδιάκοπο παρόν και ενδιαφέρον χρειαζόμαστε.
Όχι ανθρώπους να μας καλύπτουν μερικώς τα κενά και τα δικά μας και τα δικά τους.
Ένα χέρι, μια αγκαλιά, ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα που μπορούν να μας τραβήξουν μπροστά.

Ο αγαπημένος μου καθηγητής πάντα συνήθιζε να μου λέει : “ταξίδι η ζωή κορίτσι μου και σε αυτό μετρούν οι συνοδοιπόροι και όχι οι guest star”.

Μη στέκεσαι λοιπόν σε απουσίες.
Τις παρουσίες να μετράς και να τιμάς.
Αυτές είναι η ουσία και η δύναμη σου
Σε όλα και για όλα…

loveletters.gr

 

Πηγή

Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ