Γράφει ο Μάνος Σαμοθρακής (Τριστάνος)

Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Κάθε άνθρωπος που έρχεται στο διάβα της ζωής μας, έρχεται για κάποιο σκοπό.

Είτε είναι μια ευλογία, είτε ένα μάθημα, όλοι εμφανίζονται στη ζωή μας για έναν μικρότερο ή μεγαλύτερο σκοπό. Άλλοι για λίγο και άλλοι για μια ζωή.

Άλλοι για να μας κάνουν να γελάσουμε, άλλοι για να μας πονέσουν, άλλοι για να μας διδάξουν και άλλοι για να μας προστατεύσουν.

Με κάποιους θα έχουμε ερωτική χημεία και άλλους θα τους νιώσουμε σαν αδελφή ψυχή. Σα να τους ξέρουμε για μια ζωή. Με έναν μαγικό τρόπο, θα ταιριάζουμε απόλυτα και θα μιλάμε την “ίδια γλώσσα”.

Θα λέμε τα ίδια πράγματα και αβίαστα θα επικοινωνούμε, δίχως καμία δυσκολία. Συνήθως, η ενεργειακή σύνδεση είναι τόσο ισχυρή που θα το νιώθουμε εσωτερικά. Αυτοί οι χαρακτήρες, δεν θα χαθούν ποτέ από τη ζωή μας, ακόμη κι αν βλεπόμαστε σπάνια.

Ορισμένοι άνθρωποι πάλι, εμφανίζονται στο δρόμο μας για συγκεκριμένη περίοδο, μόνο και μόνο για να μας ταράξουν. Να μας προσφέρουν ένα πάθος, που έμενε βαθιά κρυμμένο μέσα μας. Να νιώσουμε τρέλα και ότι είμαστε ζωντανοί. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να μείνει στη ζωή μας για λίγο, αλλά όσα θα ζήσουμε μαζί του, θα είναι τόσο ανατρεπτικά, τόσο δυνατά, που άλλοι θα ‘θελαν 7 ζωές για να τα ζήσουν και πάλι δε θα τους έφταναν.

Κάθε συνάντηση, είτε καλή ή κακή, έρχεται πάντα για έναν απώτερο σκοπό. Για να μας βοηθήσει στην εξέλιξη μας.

Μερικές φορές ο Θεός, απομακρύνει από το δρόμο μας ανθρώπους, που δεν μας κάνουν καλό. Το κάνει για να μας προστατέψει. Δεν χρειάζεται λοιπόν να τρέχουμε από πίσω τους. Ας τους αφήσουμε να φύγουν.

Ποτέ μην εξαναγκάζετε και πιέζετε σχέσεις. Αφήστε τες να λειτουργήσουν φυσικά. Η συμπαντική ροή δεν λανθάνει ποτέ. Τίποτα από αυτά που προορίζεται για μας, δεν πρόκειται να μας προσπεράσει.

Τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς λόγο. Κάθε εμπειρία, κάθε άνθρωπος και κάθε σχέση, μας οδηγεί εκεί που χρειαζόμαστε ακριβώς να είμαστε.

Είναι η διαδρομή μας και υπάρχουν τα σημάδια που μας κατευθύνουν. Είναι σαν τις ταμπέλες στο δρόμο, που μας οδηγούν στην σωστή κατεύθυνση. Μας ενημερώνουν για εμπόδια, για λάθος στροφές, για επικίνδυνα φαινόμενα.

Μας προειδοποιούν να κόψουμε ταχύτητα ή μας προτρέπουν να αυξήσουμε. Τα σημάδια αυτά λέγονται ένστικτο και αντίληψη και δεν πρέπει να τα αγνοούμε. Πρέπει να μάθουμε να τα διαβάζουμε και να τα σεβόμαστε.

Μόνο έτσι θα φτάσουμε στον τελικό μας προορισμό. Που δεν είναι άλλος, από την

ολοκλήρωση και την απόλυτη ισορροπία.

Και όποιος είναι προορισμένος για να μείνει για πάντα στη ζωή μας, θα είναι εκεί, μαζί μας, δίχως καμία διάθεση να μας αποχωριστεί.

 

Πηγή

😊

 

 Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη

 

Γυναίκα τώρα πια, έτσι έγραφε το μέτρημα των χρόνων, μα εκείνη ακόμα ένιωθε κοριτσάκι.

Γελαστό από μικρό και γεμάτο όρεξη να επιλέγει τη ζωή του.

Δίχως περιορισμούς μεγαλωμένη, με πλήρη ελευθερία.

Το κοριτσάκι του μπαμπά, η χαρά της οικογένειας.

Δεν ήξερε από «πρέπει» και «μη» και πιθανόν γι’ αυτό ποτέ δεν τα ανέχτηκε για πολύ.

Είχε όσο αέρα χρειαζόταν για να αναπνέει. Κάποιες φορές ένιωθε πως πετούσε! Δεν τις άρμοζαν οι περιορισμοί και είχε τρόπο να αποδεικνύει τι είναι και τι θέλει. Ίσως θα την χαρακτήριζες ισχυρογνώμων. Έπαιρνε αυτό που ήθελε με όποιο κόστος.

Δεν πείραξε ποτέ κανέναν και όσους πλήγωσε ήταν άθελά της αλλά είχε πάντα την ευθύνη των πράξεων της. Όπου έσφαλε, ακόμα και ελάχιστο να ήταν το μερίδιο ευθύνης της, η αλήθεια της φώναζε «συγγνώμη». Οπαδός και υποστηρικτής της δικαιοσύνης. Την ενοχλούσε το άδικο. Δεν το άντεχε. Δεν μπορούσε να το ανεχτεί από όταν θυμόταν τον εαυτό της. Την πλήγωνε! Τη στεναχωρούσε! Της γέμιζε φαρμάκι την ψυχή. Μια ψυχή που αγωνιούσε για να κρατηθεί και να μετουσιωθεί σε αμόλυντη.

Λάθη πολλά έκανε, αυστηρή κριτής του εαυτού της, αργούσε να του τα συγχωρέσει. Ακόμα το παλεύει και αέναη θα είναι αυτή η πάλη μέσα της.
Όμως δεν το βάλε ποτέ κάτω, και ας υπήρχαν δυνάστες που προσπάθησαν να την δαμάσουν, να τη χειριστούν.
Όχι αυτό δεν το επέτρεπε, ήταν άδικο.

Πού να ξέραν πως δεν υπάρχει πιο εύκολα υποταγμένος άνθρωπος από τον ελεύθερο; Από αυτόν, που ελεύθερα θα επιλέξει να τον χειριστείς και να τον δαμάσεις, όμως δίχως να του το επιβάλλεις!

Πού να ξέραν πως όποιος έχει τα «γκατς» (που λένε και οι φίλες μου οι Αμερικάνες), ανεξάρτητου φύλου, να αναλαμβάνει την ευθύνη των αποφάσεων του, αγαπά τη ζωή, το Θεό, τη φύση, τα πουλιά.

Πόσο άλλωστε, αγαπά τους ανθρώπους που επιλέγει. Και αγαπά τόσο πολύ, μα τόσο πολύ, αρκεί μη νιώσει πως αδικείται. Αρκεί μη νιώσει πως θέλεις να τον χειριστείς.

Αν του χαρίσεις την ελευθερία να νιώθει ο εαυτός του, τότε δε θα σε απαρνηθεί ποτέ. Θα σε υψώσει στο βάθρο των ματιών του τόσο ψηλά, που Θεός θα αισθάνεσαι μαζί του!

Σε μια τέτοια θέση έβαζε τον εαυτό της, γυναίκα ανεξάρτητη και ελεύθερη λογιζόταν. Γυναίκα που θέλει να ζει πετώντας. Να δίνει αγάπη, να ομορφαίνει η πλάση γύρω της.

Γυναίκα που γεννήθηκε για να ζει όπως γουστάρει και όχι καθώς επιθυμούν οι γύρω της! Γυναίκα, μα συνάμα αιώνιο κοριτσάκι.

 

Πηγή

 

 

 

 

 

 

 

 

🏆💎

 

 

 Γράφει η Μαρία Πολυμήλη

Άνθρωποι άδειοι, ψυχροί σαν να μην έχουν καρδιά.

Μονάχα η εικόνα, όσο ψεύτικη και να είναι, μετράει στον κόσμο που έχουν πλάσει.

Είναι σημαντικό για αυτούς να φαίνεται πως έχουν χρήματα και κοινωνική καταξίωση, ώστε το περιτύλιγμα τους να λάμπει και ας είναι άδειο το περιεχόμενο.

Αρνούμαι να είμαι ένας από αυτούς.

Αργούμαι να περάσω την ζωή μου δίχως αληθινά συναισθήματα, χωρίς να ανατριχιάζει το κορμί μου από τον παλμό της ζωής, από την ουσία της υπόστασης μου.. Την αληθινή αγάπη, τον αλληλοσεβασμό, την αγαλλίαση της ψυχής.. Το ανώτερο ανθρώπινο κάλλος!

Χρειάζομαι αγάπη… για να αναπνέω.

Σεβασμό… για να τραφώ.

Συμπόνια…για να ξεδιψάω.

Αγκαλιά… για να σκεπαστώ.

Ειλικρίνεια… για να ζεσταθώ.

Ουσιαστική επικοινωνία…για να υπάρχω.

Πίσω από τα ρούχα, τις μάσκες, τα συχνά χρεωμένα σπίτια και τα δανεικά αμάξια, αν υποβόσκει κενό στην ψυχή, θα περάσει ολάκερη η ζωή αστραπιαία, στημένη σε μια πλάνη.

Ξύπνα άνθρωπε!

Δεν είναι η ύλη που θα ταΐσει το πνεύμα σου. Κάνει απλά το πέρασμα σου από την ζωή λίγο πιο εύκολο. Αν είσαι τυχερός ή άξιος επί αυτού, αποτελεί ευτύχημα, όμως δεν μπορεί να αποτελεί αυτοσκοπό, ούτε μέσο προβολής.

Δεν είναι τα ψεύτικα λόγια που σκορπάς και καταλήγεις να πιστεύεις, που θα ζεστάνουν την καρδιά σου.

Δεν είναι οι σκιές που έχουν απομείνει από τους ανθρώπους αυτούς που σε περιτριγυρίζουν και ζουν για την ύλη, ικανές να αγγίξουν την ψυχή σου.

Γιατί θα έρθει η ώρα, όπως σε κάθε ζωντανό ων, στον κόσμο αυτόν, που θα φύγεις από την διάσταση αυτή.

Αν δεν βρεις την ουσία, θα νιώσεις φόβο, ρίγη από το ψύχος της μοναξιάς και του κενού.

Θα στέκεις έντρομος, μονάχος μπροστά στο άγνωστο για εσένα μεγάλειο της ψύχης που δεν τόλμησες ποτέ σου να κοιτάξεις κατάματα.

Και εκείνη θα σε κοιτάζει προκαλώντας σε να την ανακαλύψεις..

Θα θέλεις όσο τίποτα άλλο να την γνωρίσεις, να γίνεις ένα με αυτήν, διότι τότε θα καταλάβεις πως είναι η μόνη οδός προς την ευτυχία, την αλήθεια και το φως..αλλά ίσως είναι αργά.

Μην αφήνεις την ζωή σου να κυλά περιμένοντας να βρεις τον χρόνο, την διάθεση, την κατάλληλη στιγμή ώστε να φέρεις την αλλαγή που νιώθεις πως πρέπει να επέλθει στην ζωή σου.

Η κατάλληλη η ώρα, είναι πάντα το τώρα, για την απόφαση και για το πρώτο βήμα.

«Μια αστραπή η ζωή μας, μα προλαβαίνουμε». Να αγαπήσουμε πραγματικά, να αλλάξουμε, να ανθίσουμε, να γίνουμε όλα όσα μπορούμε και ίσως όσα κάποτε δειλά ονειρεύτηκαμε. Να γίνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ, όντα αγάπης.

 

Πηγή