Γράφει η Δέσποινα Παντέλα

Είναι γεγονός πως πλέον, στην σημερινή κοινωνία το να περιβάλλεσαι από ανθρώπους αληθινούς, γνήσιους είναι κάτι σπάνιο. Εάν έχεις αυτό το πλεονέκτημα στις μέρες μας να ξέρεις πως είσαι πολύ τυχερός/η.

Τι δεν θα έδινε ο καθένας να έχει στο πλάι του λίγα άτομα αλλά ποιοτικά. Λίγα, μα καθαρά και διάφανα. Γιατί αυτό που μετράει όσο τίποτα άλλο δεν είναι η ποσότητα των ανθρώπων αλλά η ποιότητα.

Είναι αλήθεια πως μεγαλώνοντας η λίστα με τους ανθρώπους δίπλα σου μικραίνει, γιατί ωριμάζοντας καταλαβαίνεις ποιοι όντως αξίζουν να είναι στο πλάι σου και ποιοι είναι όντως αληθινοί. Μεγαλώνοντας η υπομονή μειώνεται , έχεις ανάγκη από σταθερότητα , ηρεμία και ειλικρίνεια.

Αυτοί που μένουν πλέον στην λίστα σου, είναι εκείνοι που πέρασαν μαζί σου από διάφορες δοκιμασίες, εκείνοι όπου η σχέση σας δοκιμάστηκε ξανά και ξανά κι όμως βρίσκονται ακόμη στο πλάι σου , εκείνοι που δεν παύουν να σε νοιάζονται και να σε αγαπούν πραγματικά, να είναι περήφανοι για εσένα , να χαίρονται πραγματικά με την ευτυχία σου και την κάθε εξέλιξη στην ζωή σου.

Είναι εκείνοι οι λίγοι μα συνάμα οι ξεχωριστοί άνθρωποι που μαζί τους μπορείς να νιώσεις ασφάλεια , να περάσεις κάθε δυσκολία αλλά και να μοιραστείς κάθε χαρά της ζωής.

Μεγάλωσες και θέλεις δίπλα σου ανθρώπους όμορφους, αλλά στην ψυχή..

Μεγάλωσες και δεν είσαι ανεχτικός πλέον στα ψεύτικα χαμογέλα και στις ανούσιες ανθρώπινες σχέσεις..

Μεγάλωσες και έπαψες να είσαι σιωπηλή/ος και να ανέχεσαι το κάθε τι .. έμαθες πλέον να σέβεσαι τον εαυτό σου και να επιλέγεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αντιπροσωπεύουν επάξια..

Πλέον σε νοιάζουν αυτοί οι λίγοι που σε νοιάζονται και αυτοί. Σε αυτούς ποντάρεις , σε αυτούς θέλεις να επενδύσεις και να δώσεις τα πάντα!

Γιατί , το να περιβάλλεσαι γύρω από λίγους αλλά αληθινούς ανθρώπους είναι ευλογία!

 

 

Πηγή

 

 

 

 

 

 

 

 

 

🤪😝😆🤣✌✌✌✌😏😏😏

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Αν είστε και δυνατό και ευαίσθητο άτομο, τότε ζείτε με έναν περίπλοκο συνδυασμό συναισθημάτων τον οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν.

Και ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει; Δεν ζουν την ζωή που ζείτε εσείς. Δεν συνειδητοποιούν πως η δύναμη έρχεται από τις ταλαιπωρίες που υποφέρατε και το ευαίσθητο κομμάτι από την άρνηση σας να χτίσετε τείχη όπως τόσοι πολλοί έχουν κάνει. Βέβαια, έχετε κάποια εμπόδια αλλά όχι τόσα όσα οι υπόλοιποι. Έχετε συναισθηματική επίγνωση του τι συμβαίνει γύρω σας. Αυτός ο συνδυασμός περιπλέκει τους άλλους.

Εδώ είναι 11 καθημερινές μάχες κάποιου που είναι και δυνατός και ευαίσθητος:

1. Είναι κάτι με το οποίο παλεύετε κάθε μέρα.

Κάποιοι δεν ξέρουν πώς να σας αντιμετωπίσουν. Πως γίνεται το ίδιο άτομο που το μεσημέρι εμφανιζόταν τόσο σκληρό, να κάθεται την νύχτα και να αναρωτιέται για τα πράγματα που του είπαν κατά την διάρκεια της ημέρας;

2. Σκέφτεστε υπερβολικά πράγματα τα οποία δεν σας επηρεάζουν.

Συνεχώς αγχώνεστε με την πιθανότητα του να είναι κάποιος ενοχλημένος μαζί σας. Είτε έχει σχέση με κάποια απόφαση που πρέπει να πάρετε είτε με κάποια απόφαση που ήδη πήρατε, ξέρετε πως οι επιλογές σας επηρεάζουν τους άλλους και σας απασχολεί συνεχώς.

3. Υπερασπίζεστε τους φίλους και την οικογένεια σας

Ωστόσο, δεν συμπεριφέρεστε στον εαυτό σας με τον ίδιο σεβασμό. Σε οτιδήποτε έχει σχέση με τους αγαπημένους σας, δεν ανέχεστε άλλους ανθρώπους να τους πληγώνουν. Δυστυχώς, τείνετε να αφήνετε τους ανθρώπους να σας χρησιμοποιούν και να σας κακοποιούν.

4. Σχεδόν κανείς δεν παρατηρεί ότι είστε στεναχωρημένοι

Δεν είναι επειδή προσπαθείτε να δείξετε μια δυνατή εξωτερική εικόνα, είναι απλώς ο τρόπος με τον οποίο σας βλέπουν οι άλλοι. Λόγω αυτού, δεν ξέρουν πότε είστε στεναχωρημένοι. Βέβαια, το αμάξι δεν ξεκινούσε, τα παιδιά είναι άρρωστα, η πληρωμή σας έχει αργήσει τρεις μήνες και τα πεθερικά θα έρθουν για επίσκεψη αλλά συνεχίζετε λες και όλα είναι καλά

5. Γελάτε και αποφεύγετε τις συναισθηματικές αντιπαραθέσεις με τους άλλους.

Οι δυνατοί και ευαίσθητοι άνθρωποι παρουσιάζουν τέτοια αυτοπεποίθηση κατά τη διάρκεια δύσκολων συναισθηματικών στιγμών που κανείς δεν μπορεί να σκεφτεί το αντίθετο. Αυτό που δεν ξέρουν, είναι ότι γελάτε μόνο επιφανειακά.

6. Βέβαια και οι δυνατοί άνθρωποι είναι αυθόρμητοι

Αλλά μόνο στην έξαψη της στιγμής όπου λέγονται διάφορα, δημιουργούνται αστεία και μπορείτε να το διαχειριστείτε. Συχνά, οι φίλοι σας, σας το δείχνουν. Μπορείτε να κριτικάρετε πολύ κάποιον αλλά είστε σίγουροι πως δεν θα κάνει και αυτός το ίδιο.

7. Σκέφτεστε σπουδαίες απαντήσεις

Αλλά μείνετε ήσυχοι, σχεδόν στο 95% του χρόνου τους οι δυνατοί και ευαίσθητοι άνθρωποι αποφεύγουν τις δραματικές αντιπαραθέσεις. Αποφεύγουν το δράμα με κάθε κόστος-ακόμα και αν το εκτυλίσσουν ήδη στο μυαλό τους.

8. Το γαύγισμα τους είναι χειρότερο από το δάγκωμα τους.

Ίσως πείτε ότι θα κάνετε πολλά πάνω στα νεύρα σας, αλλά στην πραγματικότητα θέλετε απλώς οι άλλοι να ξέρουν πως αισθάνεστε. Ναι, κάποιες φορές μπορούν να τους συνεπάρουν τα συναισθήματα αλλά μόνο μπροστά σε αυτούς που εμπιστεύονται .

9. Οι περισσότεροι άνθρωποι σας ενοχλούν

Αλλά αν κάποιος δεν σας συμπαθεί, ταράζεται όλος ο κόσμος σας. Τα δυνατά και ευαίσθητα άτομα μπορούν να γίνουν σκληρά κάποιες φορές, αλλά βαθιά μέσα τους είναι πραγματικά καλοί άνθρωποι.

10. Η πολυπλοκότητα δεν σας καλύπτει

Όπως και τους περισσότερους ανθρώπους, δεν είναι εύκολο για κάποιον να σας καταλάβει. Ακόμα και μια φιλία ή μια σχέση μπορεί να γίνει φορητή. Όμως, παρ’ όλα αυτά έχετε πολύ αγάπη να δώσετε και είστε πάντα εκεί για να υποστηρίξετε τους αγαπημένους σας όταν το χρειάζονται.

11. Αφήνετε λίγους ανθρώπους να σας πλησιάσουν αρκετά και να γνωρίσουν τον πραγματικό σας εαυτό.

Δεν είναι ότι φοράτε μάσκες ή ότι προσπαθείτε να καλύψετε τον πραγματικό σας εαυτό. Απλώς έχετε μάθει μέσω των σκληρών μαθημάτων της ζωής πως δεν αξίζει ο καθένας τον χρόνο και την ενέργεια σας. Τυχερό το άτομο το οποίο θα αφήσετε να έρθει αρκετά κοντά ώστε να δει την ευαίσθητη ψυχή που βρίσκεται κάτω από αυτή την σκληρή εξωτερική εικόνα.

 

Μετάφραση: awakengr.com via mysticalraven.com

 

Πηγή

Μοίρασέ το:

 

 

 Αυτός ο κόσμος είναι τρομακτικός. Όπου και αν κοιτάξω, οι άνθρωποι συνεχώς τρέχουν προς κάπου. Είναι λες και ζούμε σε έναν ατελείωτο λαβύρινθο και κανείς από εμάς δεν ξέρει προς τα πού είναι η έξοδος. Με κάποιον τρόπο, πάντα είμαστε απασχολημένοι, να προλάβουμε το λεωφορείο, να αρπάξουμε την ευκαιρία, να τελειώσουμε τα πάντα στην ώρα τους, να ευχαριστήσουμε τους γύρω μας, να δούμε τους φίλους μας, και η λίστα δεν τελειώνει ποτέ.

Και ενώ δουλεύουμε σκληρά για να δημιουργήσουμε το δικό μας μονοπάτι στην ζωή και να ευχαριστήσουμε τους γύρω μας, συχνά ξεχνάμε τι είναι καλό για μας. Συνηθίζουμε τόσο την καθημερινή ρουτίνα που ξεχνάμε να είμαστε καλοί με τον εαυτό μας. Είμαστε πεπεισμένοι ότι έχουμε την δύναμη να κάνουμε πραγματικότητα ό, τι έχουμε στο μυαλό μας και εστιάζουμε σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τον εαυτό μας.

Το έχω ζήσει αυτό. Ήμουν εκεί για όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μου. Γιατί; Ο παλιός μου εαυτός πιθανώς θα έλεγε λόγω της ευγενικής μου καρδιάς και της επιθυμίας μου να βοηθήσω τους άλλους, αλλά ο νέος εαυτός μου θα έλεγε πως φερόμουν ανόητα.

Και θα είχε δίκιο.

Γιατί;

Επειδή η ζωή είναι μικρή. Και επειδή το να είσαι ευγενικός με τον εαυτό σου είναι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνεις για να διατηρήσεις την ευημερία σου και να βρεις την ευτυχία. Να το θυμάσαι αυτό.

Παρακάτω βρίσκονται 5 τρόποι για να ολοκληρώσεις την αγάπη προς τον εαυτό σου.

Κάνε πράγματα που καλλιεργούν την ψυχή σου

Ξέρω πως δεν είναι καλό να αρνείσαι να βγεις με τους φίλους σου όταν σε καλούν ένα βράδυ έξω. Αλλά, αν δεν έχεις όρεξη να βγεις, τότε μην το κάνεις.

Αν το μόνο που θες να κάνεις είναι να μείνεις σπίτι και να δεις λίγο τηλεόραση, αυτό πρέπει να κάνεις. Αλλά δεν πρέπει να νιώθεις ενοχές επειδή απέρριψες κάτι. Χρειάζεται να καταλάβεις ότι η φροντίδα του εαυτού σου είναι η πρώτη προτεραιότητα σου. Και όχι, δεν είναι εγωιστικό.

Αποδέξου το παρελθόν σου και μάθε από τα λάθη σου

Η αλήθεια είναι πως όλοι κουβαλάμε ένα βαρύ συναισθηματικό φορτίο. Όλοι έχουμε κάνει λάθη, έχουμε πληγωθεί και έχουμε δώσει προσωπικές μάχες. Όμως, κάποιοι από εμάς δεν λήξαμε ποτέ αυτόν τον πόλεμο. Το θέμα είναι, πως η ζωή είναι δύσκολη για τον καθένα μας.

Αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε είναι το πώς αντιδρά ο καθένας στην ζωή. Η προσέγγιση μας στο συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάμε. Να θυμάσαι, κάθε εμπειρία της ζωής σου, ανεξάρτητα από το καλή ή κακή παίζει τον ρόλο της στην διαμόρφωση της προσωπικότητας σου. Μην μετανιώσεις για το παρελθόν σου. Αποδέξου το και άσε τα λάθη σου να σου διδάξουν κάτι.

Να είσαι ευγνώμων για την ζωή σου

Είναι περίεργο. Ως ανθρώπινα όντα, μας δίνεται η ζωή για να ανακαλύψουμε τον σκοπό μας στην Γη, να βρούμε την ευτυχία, να συνδεθούμε με τον εσωτερικό εαυτό μας και να απολαύσουμε την ομορφιά του παρόντος, κι όμως πάντα νιώθουμε σαν κάτι να λείπει. Έχουμε τόσες πολλές επιλογές που από ένα σημείο και μετά ξεχνάμε να εκτιμάμε αυτά που έχουμε. Ξεχνάμε πως η ζωή είναι η μεγαλύτερη ευλογία που έχουμε. Σταμάτα να κυνηγάς την ευτυχία. Άνοιξε τα μάτια σου και εστίασε σε αυτά που έχεις. Να είσαι ευγνώμων για την ευκαιρία που έχεις να υπάρχεις εδώ.

Ξεφορτώσου αυτά που δηλητηριάζουν την ψυχή σου

Δεν θα βρεις την ευτυχία αν συνεχίζεις να προσκολλάσαι σε ανθρώπους που δεν αξίζουν την αγάπη σου. Το ίδιο ισχύει και για καθετί άλλο στην ζωή σου. Δεν θα βρεις την ευτυχία μέχρι να ξεφορτωθείς κάθε αρνητική επιρροή της ζωής σου.

Αν νομίζεις πως μπορείς να ξεκινήσεις μια νέα ζωή, χρειάζεται να απομακρυνθείς από καθετί που δηλητηριάζει την ψυχή σου. Μην φοβάσαι να χάσεις ανθρώπους, να φοβάσαι μην χάσεις τον εαυτό σου στην προσπάθεια σου να τους ευχαριστήσεις όλους.

Φρόντισε το σώμα σου

Ακόμα και αν η ψυχική σου υγεία πρέπει πάντα να βρίσκεται στις βασικές σου προτεραιότητες, ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάς την σωματική σου ευεξία. Το σώμα σου είναι το σπίτι σου. Οπότε, όταν αγνοείς τις κραυγές του για βοήθεια, χαλάρωση, φροντίδα και αγάπη, σημαίνει ότι δεν αγαπάς τον εαυτό σου αρκετά για να του επιτρέψεις να αναπτυχθεί. Μην μισείς τον εαυτό σου λόγω των ατελειών σου. Μην τον συγκρίνεις με τους άλλους. Σου δίνεται το σώμα σου και από σένα εξαρτάται να το φροντίσεις για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Και στο τέλος της ημέρας, είσαι το μόνο άτομο στο οποίο πραγματικά μπορείς να βασιστείς. Όσο λυπηρό και αν ακούγεται, αυτή είναι η αλήθεια. Σε έναν κόσμο γεμάτο αξίες, το τελευταίο που μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου είναι να μάθεις να τον αγαπάς.

 

Μαγεία Τ.

 

Πηγή

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Μία φράση που διάβασα κάποτε και μου έμεινε αξέχαστη ήταν:

“Αφού είναι τόσοι άνθρωποι μόνοι, γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι;”

Από τότε προσπαθώ να βρω μια λογική απάντηση σε αυτό το ερώτημα αλλά δεν βρίσκω.

Μόνο ανακάλυψα κάτι χειρότερο. Οι άνθρωποι στις μέρες μας νιώθουν μόνοι ακόμη κι όταν δεν είναι μόνοι σε πραγματικό χρόνο. Έχουν μία εσωτερική μοναξιά που δύσκολα σβήνεται.

Αυτό έρχεται και σε αντίφαση με την εξέλιξη της τεχνολογίας και των μέσων επικοινωνίας που μας έγιναν απολύτως απαραίτητα και εξαρτόμαστε πλήρως από αυτά τα τελευταία χρόνια.

Φαίνεται ότι με τα χρόνια ο άνθρωπος έχει βολευτεί περισσότερο στο να πατάει κουμπιά μπροστά από μια οθόνη και κάπου ξέχασε πώς να επικοινωνεί και να εκφράζει τα αισθήματά του σωστά.

Μπορεί να κάθεται μόνος στο σπίτι, να μιλάει με δέκα διαφορετικά άτομα μέσω των κοινωνικών δικτύων και να μην ανοίξει ούτε μία φορά τη στόμα του για να μιλήσει. Δεν είναι λίγο τρομακτικό άμα το σκεφτείτε καλύτερα;

Οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε τη μεγαλύτερη κρίση που έχουν περάσει ποτέ. Οι άνθρωποι ίσως νιώθουν μόνοι, γιατί δεν μπορούν πια ν’ αγαπήσουν, δεν μπορούν να εκφραστούν μέσω των αισθήσεων τους, δηλαδή να γευτούν, να μυριστούν και ν’ αγγίξουν ο ένας τον άλλο για να μοιραστούν όσα έχουν μέσα τους. Το σεξ είναι μια ανάγκη, ο έρωτας είναι η απόλαυση.

Οι άνθρωποι νιώθουν μόνοι ίσως επειδή βρίσκονται με τον λάθος σύντροφο, στις λάθος φιλίες, στη λάθος δουλειά.

Η επιβίωση είναι μία επιτακτική ανάγκη που μας δεν τους αφήνει περιθώρια για να πάνε ένα βήμα παραπέρα και να σκεφτούν τι θέλουν πραγματικά. Οι επιλογές είναι περιορισμένες. Ακόμη κι αν ξέρουν τι θέλουν και τι ψάχνουν, θα δυσκολευτούν πολύ να το βρουν.

Η μεγαλύτερη επιδημία της εποχής μας είναι η μοναξιά. Κι αυτή ήρθε για να μείνει. Οι περισσότεροι αν δεν ζητήσουν βοήθεια από κάποιο ψυχολόγο, δεν νιώθουν το μέσα τους να ελαφρύνει. Δεν μιλάνε ουσιαστικά ο ένας στον άλλο. Δεν ανοίγονται, δε νιώθουν ο ένας τον άλλο.

Είναι άλλοι άνθρωποι απ’ έξω κι άλλοι άνθρωποι εγκλωβισμένοι μέσα τους.

Ο καθένας έχει μέσα του μια φυλακή κτισμένη με μυστικά, με κρυφούς πόθους κι επιθυμίες, με νεύρα, με ανέκφραστα συναισθήματα και περνάει τον περισσότερό του χρόνο εκεί μέσα.

Μεγαλώνουμε σε μία σκληρή κοινωνία όπου φοβάται ο άνθρωπος να δείξει ευαισθησία, να δείξει αγάπη, να ερωτευτεί γιατί θα θεωρηθεί ένας άλλος Δον Κιχώτης, ένας ρομαντικός τρελός με άπιαστα όνειρα.

Η κοινωνία είναι σκληρή γιατί κρίνει και μας «δαχτυλοδείχνει» με το παραμικρό.

Ο ανταγωνισμός, η καψυποψία, η εκμετάλλευση που κυριαρχούν παντού κάνουν την εσωτερική μας μοναξιά ακόμη μεγαλύτερη.

Θα είμαστε τυχεροί αν βρούμε δυο τρεις ανθρώπους να μας αγαπούν και να τους αγαπάμε αληθινά, χωρίς να νιώθουμε συνεχώς ότι μας κρίνουν ή μας πληγώνουν.

Μήπως πίσω από την κατάθλιψη που θερίζει ανθρώπους κάθε ηλικίας στις μέρες μας, κρύβεται η απομόνωσή από τον κόσμο και η εσωτερική μας μοναξιά;

Πώς μπορούμε να έρθουμε πιο κοντά;

Μήπως οι αποστάσεις είναι τόσο μεγάλες που τίποτα δεν μπορεί να τις καλύψει πια;

Αφού υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι, γιατί υπάρχουν τόσοι άνθρωποι μόνοι;

 

Πράξια Αρέστη –  

 

Πηγή


Ετικέτες: ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ

 

 

 

 

 

‘’Φοβάμαι Γέροντα’’

‘’ Τι φοβάσαι;’’

‘’ Φοβάμαι τα πάντα.’’

‘’Δηλαδή;’’

‘’Φοβάμαι τις φωνές. Φοβάμαι τις γρήγορες ομιλίες. Φοβάμαι τους ανθρώπους που χαμογελούν ψεύτικα.’’

‘’Τι σκέφτεσαι να κάνεις;’’

‘’Σκέφτομαι να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα.’’

‘’ Μα η ζωή είναι δώρο που σου δίνεται μια φορά.’’

‘’Το ξέρω αλλά φοβάμαι.’’

Τότε ο γέροντας του έδωσε ένα χαρτί.

‘’Τι είναι αυτό;’’

‘’ Το βρήκα πριν πολλά χρόνια σε ένα νεκροταφείο. Μου έδωσε το κουράγιο να ξεπεράσω μια σπάνια αρρώστια. Από τότε το δίνω σε ανθρώπους που έχουν τα ίδια προβλήματα με εσένα.’’

‘’Τι πρόβλημα έχω;’’

‘’Θα σου πω όταν θεραπευτείς.’’

Ο γέροντας βγήκε από τη σκηνή. Ο άντρας πήρε το χαρτί με τα χέρια του να τρέμουν. Άρχισε να διαβάζει προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του.

‘’Σε ένα χώρο που υπάρχουν νεκροί, που αργά ή γρήγορα θα τους συναντήσω και εγώ, θα σας πω τις φορές που γεννήθηκα ξανά. Δεν ξέρω αν είναι πολλές ή λίγες, αλλά είναι αληθινές.

Γεννιέμαι κάθε φορά που ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Γεννιέμαι όταν ακουμπάω το χέρι ενός ετοιμοθάνατου και είναι ακόμα ζεστό. Γεννιέμαι όταν τα χωράφια είναι υγρά μετά από μια βροχή και έτοιμα να ανθίσουν. Γεννιέμαι όταν οι ιδέες κάποιων ανθρώπων, αναζωπυρώνονται με τα χρόνια όλο και περισσότερο.

Γεννιέμαι κάθε φορά που οι πόρτες των διαμερισμάτων παραμένουν ανοιχτές και με ένα πιάτο φαί στη πόρτα. Γεννιέμαι όταν συνειδητοποιώ πως δεν είναι μακριά το τέλος αλλά ούτε και η αρχή για να ένα καινούργιο ξεκίνημα. Το ένα μπλέκεται στο άλλο χωρίς να καταλαβαίνεις τη διαφορά.

Γεννιέμαι κάθε φορά που το όχι μου είναι πιο δυνατό από την πλειοψηφία και ανακαλύπτω τη διαφορετικότητα μου. Γεννιέμαι καθώς συνειδητοποιώ πως οι αλυσίδες που με έχουν δεμένο, δεν είναι τόσο δυνατές όσο νόμιζα.

Γεννιέμαι βλέποντας ανθρώπους να φυτεύουν ξανά δέντρα σε ένα καμένο δάσος. Ίσως γιατί ξέρω πως αν δε καταστρέφεις, δε μπορείς να ανθίσεις πουθενά”.

Ο άντρας βγήκε έξω από τη σκηνή. Ο γέροντας κοιτούσε το γαλανό ουρανό ατάραχος.

‘’Το διάβασα γέροντα.’’

‘’Και τι κατάλαβες;’’

’Ότι θέλω να ξαναγεννηθώ αλλά δε μπορώ.’’

‘’Γιατί;’’

‘’Βλέπω τοίχους παντού. Νιώθω εγκλωβισμένος.’’

‘’Έλα μαζί μου.’’

‘’Φοβάμαι πως δεν υπάρχει χώρος να περπατήσω.’’

‘’Δρόμοι υπάρχουν μόνο για αυτούς που θέλουν να περπατήσουν.’’

‘’Και που θα σε βγάλουν;’’

‘’Όλοι οι δρόμοι σε βγάζουν κάπου, αρκεί να τους περπατήσεις ως το τέλος. Έλα μαζί μου.’’

Άρχισαν να περπατάνε σε μεγάλη ανηφόρα που οδηγούσε στην κορυφή του βουνού. Γύρω τους υπήρχαν δέντρα, χώμα και το άγγιγμα ενός κρύου αέρα που τους ανατρίχιαζε. Κάθε βήμα του άντρα, ήταν πιο σταθερό από το προηγούμενο. Έπειτα από λίγο, έφτασαν σε ένα σταυροδρόμι.

‘’Θα μου πεις τι πρόβλημα είχα;’’

‘’Είναι ευχάριστο που χρησιμοποιείς παρελθόν.’’

‘’Δε κατάλαβα γιατί το έκανα αυτό.’’

‘’Το έκανες γιατί θεραπεύτηκες.’’

‘’Τι είχα;’’

‘’Μπέρδεψες το φοβάμαι με το φοβούνται και το δε μπορούν με το δε μπορώ. Προχώρα.’’

Τότε o άντρας κοίταξε γύρω του. Ο ένας δρόμος οδηγούσε στην πόλη και ο άλλος στη κορυφή του βουνού.

‘’Ποιο δρόμο να ακολουθήσω γέροντα;’’

‘’Τον πιο δύσκολο γιε μου. Αυτός αξίζει.’’

‘’Είναι δύσκολο.’’

‘’Είναι ο προορισμός σου.’’

”Έπειτα ο άντρας κίνησε να φύγει. Προτού κάνει δυο βήματα, ο γέροντας του φώναξε.

‘’Πέταξε όσο πιο ψηλά μπορείς, πριν γίνεις χώμα. Αυτό αξίζει.’’

Ο άντρας σε λίγο χάθηκε…

 

Του Γιάννη Αγγελή

– word.youropia.gr

 

Πηγή

   Η αίσθηση της απόρριψης, δηλαδή η αίσθηση ότι μας υπέβαλαν σε αξιολόγηση, εκτίμησαν την αξία μας και, τελικά, μας καταχώρησαν ως ανεπαρκείς και απόβλητους, είναι μία από τις πιο κοινές, αλλά και πιο επώδυνες ανθρώπινες εμπειρίες.

Όποτε ακούμε κάποιον να ισχυρίζεται ότι πληγώθηκε από μία απόρριψη, πρέπει να ξέρουμε ότι δεν μιλάει μεταφορικά. Ανεξάρτητα από τη μορφή, είτε είναι ανεπιθύμητος χωρισμός, άσχημη συμπεριφορά, διακοπή της επικοινωνίας, καταπάτηση των ορίων ή αδιαφορία για τις ανάγκες μας, η απόρριψη πονάει στην κυριολεξία.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, η εμπειρία της απόρριψης ενεργοποιεί στον εγκέφαλο τις ίδιες νευρικές οδούς που ενεργοποιούνται όταν βιώνουμε σωματικό πόνο (Eisenberger, et. al., 2003, 2006). Με άλλα λόγια, “μιμείται” τον σωματικό πόνο, προκειμένου να μας προειδοποιήσει ότι αντιμετωπίζουμε κίνδυνο αποκλεισμού και, συνακόλουθα, ότι απειλείται μέχρι και η ζωή μας.

Έτσι είμαστε φτιαγμένοι οι άνθρωποι – ο αποκλεισμός και η έλλειψη αποδοχής μας τρομοκρατούν και μας πληγώνουν. Κι αν καταφέρνουμε να νιώσουμε απόρριψη επειδή ένας αδιάφορος άγνωστος στο δρόμο δεν μας πέταξε πίσω ένα μπαλάκι (βλέπε πειράματα Williams, 2007), φανταστείτε τι μπορεί να πάθουμε αν μας απορρίψει εκείνος με τον οποίο συνδεόμαστε στενά και μας είναι σημαντικός.

ΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ Η ΑΠΟΡΡΙΨΗ;

Η αποσταθεροποίηση που επιφέρει η απόρριψη απειλώντας τις ζωτικές ανάγκες μας να ανήκουμε και να είμαστε αποδεκτοί, είναι δεδομένη. Εκείνο που διαφοροποιείται από άνθρωπο σε άνθρωπο είναι ο χρόνος και ο τρόπος αποκατάστασης της ισορροπίας, ενώ το αν θα βγούμε τσακισμένοι ή απλά γρατζουνισμένοι από ένα τέτοιο πλήγμα, εξαρτάται από το πόσο φωτεινό ή σκοτεινό θα είναι το νόημα που θα δώσουμε στην εμπειρία της απόρριψης.

Σκοτεινό νόημα 1: Για να με απορρίψει θα πει ότι δεν αξίζω τίποτα

Η απόρριψη σε καμία περίπτωση δεν τονώνει την αυτοπεποίθηση, όμως αν ήδη δεν πατάμε καλά στα πόδια μας λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης, επιτίθεται στον πυρήνα της ύπαρξης μας, κάνοντάς μας να πιστέψουμε ότι αυτό που είμαστε είναι ανάξιο να αγαπηθεί.

Αν δεν πήραμε αγάπη και αποδοχή όταν έπρεπε και δεν έχουμε αναπτύξει μέσα μας επαρκή αποθέματα πίστης για την αξία μας, είμαστε καταδικασμένοι να αναζητούμε εξωτερική επιβεβαίωση, παραιτούμενοι από τη δύναμή μας και υποκείμενοι στο έλεος της κρίσης των άλλων. Οποτεδήποτε μια σχέση πάει κατά διαόλου  ή ένας άνθρωπος εξαφανιστεί, η εσωτερική ετυμηγορία μας είναι αμείλικτη: “Κανένας δεν θέλει την αγάπη σου, αυτό που έχεις να προσφέρεις δεν έχει καμία αξία και θα έπρεπε να ντρέπεσαι για τον θλιβερό και αποκρουστικό εαυτό σου”.

Η ετοιμότητά μας να μετατρέπουμε κάθε απόρριψη σε θανατική καταδίκη, είναι εκπληκτική. Το τέλος της σχέσης, της γνωριμίας ή του ονείρου γίνεται το δικό μας τέλος: νιώθουμε ασήμαντοι, ακυρωμένοι, χρησιμοποιημένοι, απόβλητοι και χωρίς καμία χρησιμότητα πλέον. Πέφτουμε στα πατώματα κι από πάνω κλωτσάμε τον πεσμένο στα πατώματα εαυτό μας. Το όχι του άλλου γίνεται και δικό μας όχι και στην απόρριψη του άλλου έρχεται να προστεθεί και η δική μας απόρριψη προς τον ίδιο τον εαυτό μας.

 Όσο και να παζαρεύουμε και να  κωλυσιεργούμε όμως, ο πόνος κάποια στιγμή θα έρθει. Αυτά που πρέπει να αισθανθούμε, θα τα αισθανθούμε. Αυτά που νομίζουμε ότι δεν αντέχουμε, θα τα αντέξουμε. Όσο και να τα αποφεύγουμε και να τα τρέμουμε, αυτά που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε (την αδυναμία, την αβεβαιότητα, την έλλειψη ελπίδας, την εγκατάλειψη, την απώλεια), θα τα αντιμετωπίσουμε.

Σκοτεινό νόημα 3: Μετά την απόρριψη όλα μοιάζουν να είναι εκτός ελέγχου

Εκ των πραγμάτων, αυτός που απορρίπτει είναι εκείνος που αποφασίζει και ενεργεί, ενώ αυτός που απορρίπτεται είναι εκείνος που υφίσταται, που παθητικά δέχεται την απόφαση – απόρριψη του άλλου και αναλόγως αντιδρά ή αποκρίνεται. Με αυτή την έννοια εκείνος που απορρίπτει, θελημένα ή αθέλητα, είναι εκείνος που έχει τον έλεγχο, ενώ εκείνος που απορρίπτεται νιώθει ότι βρίσκεται εκτός ελέγχου – του εαυτού του, του άλλου και της κατάστασης.

Υπό αυτό το πρίσμα, η αναζήτηση απαντήσεων για όλα τα αναπάντητα ερωτήματα γύρω από την απόρριψη και, ακόμα, οι προσπάθειες ακύρωσης της απόρριψης, εκτός του ότι κινητοποιούνται από έντονα συναισθήματα προς τον άλλον, δεν αποκλείεται να είναι, επιπλέον, και απόπειρες ανάκτησης του ελέγχου.  Πολλές φορές η εμμονή που αναπτύσσουμε για εκείνον που μας απέρριψε, εκτός από ένδειξη μεγάλης αγάπης, είναι και ένδειξη ότι δεν αντέχουμε την αίσθηση της απώλειας του ελέγχου.

Σκοτεινό νόημα 4: Εγώ πρέπει να φταίω που με απέρριψε

Ένας άλλος τρόπος να θολώσουμε την αλήθεια της απόρριψης και να αποπειραθούμε να ανακτήσουμε τον έλεγχο, είναι να αναλάβουμε όλο το μερίδιο της ευθύνης για τον εαυτό μας, τον άλλο, τη σχέση και την απόρριψη. Μοιάζει βαρύ φορτίο, αλλά μπορεί να είναι μια “λύση” στο μαρτύριο που περνάμε.

Κάνουμε ένα σωρό, ανυπόστατες τις περισσότερες φορές, υποθέσεις: “Αν έδειχνα περισσότερο ή λιγότερο ενδιαφέρον, αν ήμουν περισσότερο ή λιγότερο πιεστικός/ή, αν είχα πιο πολλή ή πιο λίγη υπομονή, αν ήμουν πιο αδύνατος/η ή πιο γυμνασμένος/η, πιο έξυπνος/η ή πιο χαζός/ή, αν είχα πιο πολλά ή πιο λίγα λεφτά, αν είχα καλύτερη ή χειρότερη δουλειά”, αν είχα το ένα ή το άλλο κι αν ήμουν έτσι ή αλλιώς, ο άλλος δεν θα με απέρριπτε.

Ψάχνοντας τρόπους να ακυρώσουμε την απόρριψη, καταστρώνουμε σχέδια ή σκεφτόμαστε τι μπορούμε να αλλάξουμε στον εαυτό μας ώστε να ανταποκριθούμε στα στάνταρτ και τις προσδοκίες του άλλου, ελπίζοντας ότι η προσπάθειά μας θα εκτιμηθεί και εκείνος θα μας δεχτεί ξανά πίσω στη ζωή του.

Καταλήγουμε να εστιάζουμε αποκλειστικά στον άλλον (τι θέλει, τι δεν θέλει, τι τον πείραξε, τι του αρέσει, τι χρειάζεται) και σε επουσιώδη στοιχεία της κατάστασης (ο τρόπος που απάντησα στο τελευταίο μήνυμα τα προκάλεσε όλα), αντί να εστιάσουμε στον εαυτό μας και να κάνουμε κάτι για όλο αυτό που βιώνουμε. Παίζουμε και ξαναπαίζουμε τα γεγονότα στο κεφάλι μας και σκεφτόμαστε τι θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει διαφορετικά για να έχουμε διαφορετικό αποτέλεσμα, μένοντας, στην ουσία, κολλημένοι στο παρελθόν και αποφεύγοντας να αντικρίσουμε το παρόν και το μέλλον μας.

Παίρνοντας όλο το φταίξιμο επάνω μας, πείθουμε τον εαυτό μας ότι εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε την απόρριψή μας και με τον τρόπο αυτό, εκτός του ότι παραβλέπουμε εντελώς τον ρόλο του άλλου και τις ιδιαίτερες συνθήκες της κατάστασης, ξεχνάμε τις δικές μας προσδοκίες και τα δικά μας στάνταρτ και, για ακόμα μία φορά, αρνούμαστε και απορρίπτουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας.

Οι έρευνες δείχνουν ότι η απόρριψη από κάποιον που θεωρούμε “κατώτερο” από εμάς είναι περισσότερο επώδυνη από την απόρριψη κάποιου τον οποίο θεωρούμε “ανώτερό” μας (Stanik, et. al., 2010). Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί τι τον θέλουμε τον άλλον αν τον αντιλαμβανόμαστε ως “κατώτερο” ή για ποιο λόγο τον διαλέξαμε αν θεωρούμε ότι δεν είναι στα κυβικά μας, αλλά η ανθρώπινη σκέψη και συμπεριφορά δεν έχουν πάντα λογικά κίνητρα.

Λογικό ή  όχι, αν η ασεβής στάση του "κανένας δεν δικαιούται να με απορρίψει εμένα, πόσο μάλλον ένας κατώτερός μου" τραβηχτεί στα άκρα, μπορεί να μας κάνει να πολιορκούμε πιεστικά ή να παρενοχλούμε τον άνθρωπο που μας απέρριψε και να μας οδηγήσει μέχρι το σημείο να θέλουμε να τον εκδικηθούμε και να τον κάνουμε να πληρώσει για το "κακό" που μας έκανε.

Εκτός αυτού πάντως, δεν αποκλείεται ο θυμός να είναι και ένας διαστρεβλωμένος τρόπος να μην παραιτηθούμε από την ιστορία, να μείνουμε στο παιχνίδι και να μην εγκαταλείψουμε. Θυμώνοντας με τον άλλο και ζητώντας εκδίκηση, νιώθουμε ότι έχουμε έναν τρόπο να σχετιζόμαστε μαζί του, έστω από το παράθυρο. Και, φυσικά, ο θυμός είναι ακόμα μία προσπάθεια να ανακτήσουμε τον πολυπόθητο χαμένο έλεγχο.

ΤΕΛΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ

Το είπαμε και στην αρχή: Η απόρριψη είναι πάντοτε επώδυνη, αλλά δεν μας αγγίζει όλους στον ίδιο βαθμό ούτε τη διαχειριζόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Αυτό που είμαστε, οι εμπειρίες και η ιστορία μας καθορίζουν το πώς θα αντιδράσουμε στην απόρριψη.

Προφανώς, δεν είναι όλες οι απορρίψεις του ίδιου μεγέθους. Κάποιες τις ξεπερνάμε σχετικά ανώδυνα και κάποιες άλλες μας ταλαιπωρούν περισσότερο, πιθανόν επειδή έχουν κάποια ιδιαίτερα για εμάς χαρακτηριστικά κι επειδή καταφέρνουν να πατήσουν τα κουμπιά μας.

Σε κάθε περίπτωση, το νόημα που δίνουμε και τα αίτια που αποδίδουμε στην απόρριψη, ιδίως αν γίνονται υπό το φίλτρο της χαμηλής μας αυτοεκτίμησης, μπορούν να δυσκολέψουν πολύ τα πράγματα για εμάς. Αν το γεγονός της απόρριψης έχει τη δύναμη να μας πονέσει μία φορά, εμείς είμαστε ικανοί να βρούμε λόγους να το κάνουμε να μας πονέσει δέκα φορές παραπάνω.

Αναρωτιέστε πώς προλαμβάνεται, πώς ξεπερνιέται ή πώς αλλάζει όλο αυτό; Πολύ απλά, απαιτείται μια ελαφριά τροποποίηση στο νόημα που δίνουμε στα πράγματα και, επιπλέον, όπως κλασικά λέμε πάντα, λίγη δουλίτσα με τον εαυτό μας… Σε επόμενα άρθρα θα τα δούμε και τα δύο…

https://vivifatourou.gr/2014/11/aporipsi-simainei-axiologithikame-kai-vrethikame-ligoi.html

 Η Απόρριψη από τους Φίλουςαπό efiveia.gr Γράφει για το efiveia.gr η Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος Αθανασία ΚουτσούκουΗ φιλία στην εφηβεία είναι πρωταρχικής σημασίας για τον έφηβο. Είναι η πρώτη σοβαρή του προσπάθεια να ενταχθεί σε ένα κοινωνικό σύνολο, στο οποίο πλέον υπάρχουν κριτήρια αποδοχής και προτιμάται πια γι αυτό που είναι. Κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας, τα κριτήρια επιλογής φίλων, ήταν πολύ απλά. Αρκούσε :το να πηγαίνουν στο ίδιο σχολείο,να μοιράζονται τις ίδιες εξωσχολικές δραστηριότητες ήτο να μένουν στην ίδια γειτονιά.Στην εφηβεία τα κριτήρια αλλάζουν. Η επιλογή φίλων έχει να κάνει με:το γούστο στο ντύσιμοτη μουσική που προτιμούντη διασφάλιση της εχεμύθειαςτο πόσο έξυπνο χιούμορ και η καλή παρέακαι γενικότερα το να ταιριάζουν στα ενδιαφέροντα.Άρα ο έφηβος πολύ εύκολα ταυτίζει την δημοτικότητά του με την προσωπικότητά του. Κατά συνέπεια η απόρριψη της φιλίας του ταυτίζεται με την απόρριψη αυτού που είναι. Αυτή η ποιοτική αλλαγή των κριτηρίων, είναι που κάνει τη φιλία και τη διατήρησή της, τόσο σημαντική για τους εφήβους. Για τον έφηβο, είναι πολύ δύσκολο να δεχθεί αλλά και να αντιληφθεί τους λόγους που μια τέτοια φιλία που έχει χτιστεί με τόσο κόπο, μπορεί να γκρεμιστεί.Οι λόγοι που διαλύονται οι φιλίες στην εφηβεία, μπορεί ωστόσο να είναι δυσνόητοι και για τους ενήλικες γονείς, οι οποίοι προσπαθώντας να βοηθήσουν το έφηβο παιδί τους, συνήθως καταλήγουν σε ατάκες τύπου «μη δίνεις σημασία, σε ζηλεύει γι αυτό το κάνει», ή «εσύ είσαι πολύ καλύτερος από αυτόν», τα οποία δεν είναι και πολύ βοηθητικά.Είναι δύο οι λάθος συμπεριφορές που μπορεί να ακολουθήσουν οι γονείς:Από τη μια στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν, μπορεί να εμπλακούν υπερβολικά, σε βαθμό που να θέλουν οι ίδιοι να επιλύσουν το πρόβλημα. Και αυτό συμβαίνει γιατί ακριβώς αισθάνονται αρκετά ανήμποροι και χωρίς επιχειρήματα μπροστά στη διαχείριση αυτού του μέγα προβλήματος της απόρριψης από τον/τους φίλο(υς) του παιδιού τους. Μπορεί να υποφέρουν το ίδιο ή και περισσότερο βλέποντας το παιδί τους να ταλαιπωρείται από αυτή την απόρριψη. Μια τέτοια τακτική όμως, ακυρώνει την προσωπικότητα του εφήβου και δείχνει πόσο εξαρτημένος συνεχίζει να είναι από τους γονείς του.Από την άλλη βέβαια, υπάρχει και η παγίδα του να απαξιώσουν ή να ειρωνευτούν την κατάσταση που βιώνει ο έφηβος. Εδώ υπάρχει το λάθος της υποτίμησης του προβλήματος που βιώνει ο έφηβος. Αυτό μπορεί να τον θυμώσει να τον κάνει να νιώσει ακόμη μεγαλύτερη μοναξιά. Σε αυτή την περίπτωση οι γονείς μπορεί είτε όντως να υποτιμούν την σημαντικότητα των φιλικών σχέσεων σε αυτή την ηλικία, είτε να το κάνουν γιατί έτσι νομίζουν πως θα «δυναμώσουν» το παιδί τους.Η σωστή διαχείριση και βοήθεια από τους γονείς, θα μπορούσε να ήταν η εξής:Αρχικά πρέπει να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του παιδιού τους με την ωριμότητα που του πρέπει. Πρέπει να το ακούσουν να τους εξιστορεί τη δική του αλήθεια, χωρίς διάθεση για κριτική και παρεμβάσεις.Ας μην σπεύσουν να κρίνουν και να αποδώσουν δικαιοσύνη. Δεν είναι αυτό που χρειάζεται εκείνη την στιγμή ο έφηβος, όσο απλά το να γίνει κατανοητός και το να μοιραστεί.Ακόμη και αν κληθούν από το ίδιο το παιδί να συμβουλεύσουν, καλό θα ήταν να το αποφύγουν, γυρνώντας την ερώτηση προς το παιδί τους, λέγοντας για παράδειγμα : «Σημασία δεν έχει τι θα έκανα εγώ, αλλά εσύ τι πιστεύεις» ή «Πιστεύω πως θα μπορούσες να βρεις μια λύση, για σκέψου το και το συζητάμε πάλι αργότερα».Τέλος και σημαντικότερο, είναι να κλείσουν την συζήτηση λέγοντας πως του έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη ότι θα καταφέρει να λύσει το πρόβλημα και να διαχειριστεί την κατάσταση με τον καλύτερο τρόπο, υπενθυμίζοντάς του φυσικά πως είναι πάντα εκεί ανοιχτοί για οποιαδήποτε συζήτηση.

 

 Η αγάπη είναι μια λέξη τόσο απλή και τόσο μεγαλειώδης. Αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιο της εξελικτικής μας πορείας, συνυφασμένο μέσα από μια σειρά πολλαπλών συναισθημάτων. Περιγράφεται ως ένα ισχυρό συναίσθημα, που περικλείει με ένα μοναδικό τρόπο την αυταπάρνηση και την ανιδιοτέλεια. Στις σχέσεις των ανθρώπων, ορίζεται μέσα από εκδηλώσεις στοργής, αφοσίωσης, συμπόνιας και θυσίας πολλές φορές.

Θεωρείται ως η σημαντικότερη πτυχή της ζωής που εκφράζει την ανθρώπινη ύπαρξη σε κάθε στάδιο αλλά και σε κάθε βήμα . Ο Γάλλος κληρικός Jean-Baptiste Henri Lacordaire (1802-1861) μας δίνει έναν μοναδικό ορισμό στην αξία της «Η αγάπη είναι στην αρχή, στη μέση και στο τέλος όλων των πραγμάτων». Το δώρο της αγάπης Αυτή η ενέργεια της αγάπης, αυτή η δύναμη της αγάπης, η οποία είναι η ίδια η ενέργεια της ίδιας της δημιουργίας του κόσμου, συμπυκνώνεται στα λόγια του Χριστού πού έμαθε στους μαθητές του, "Αγαπάτε τους εχθρούς σας" , εξαλείφοντας κάθε ίχνος κακίας, φθόνου, μίσους, απληστίας και αλαζονείας που θα φωλιάζει σαν αγκάθι στις ψυχές μας. Αν πραγματικά μπορούσαμε σε κάθε λεπτό της ζωής μας να ζούμε ενάρετοι, απαλλαγμένοι από τα ανθρώπινα πάθη, που κυβερνούν αδυσώπητα την εποχή μας, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν αλλοτριωθεί σε μεγάλο βαθμό και οι άνθρωποι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους, ζώντας σε μια απέραντη ερημιά, τότε πραγματικά θα ξανακερδίζαμε τον χαμένο παράδεισο που μας εμπιστεύθηκε ο Θεός, εκεί που δεν υπάρχει γήρας, ασθένεια και θάνατος. Η Αγάπη είναι το μεγαλύτερο δώρο που χάρισε ο Θεός στους ανθρώπους. Μια φλόγα άσβηστη που πρέπει να κρατήσουμε στις παγωμένες καρδιές μας. Ένας πολύτιμος θησαυρός, γιατί όποιος ζει χωρίς αυτήν είναι πραγματικά φτωχός. Ο Χαλίλ Γκιμπράν (Λιβανοαμερικανός ποιητής & φιλόσοφος-1883-1931) έλεγε: «Ζωή χωρίς αγάπη είναι σαν δέντρο χωρίς άνθη και καρπούς». Επιτρέψτε στους εαυτούς σας, να βιώσετε αυτή την χαρά της ζωής. Να αγαπήσετε και να αγαπηθείτε βαθιά και ολοκληρωτικά. Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου MINA ΜΠΟΥΛΕΚΟΥ