Πουλάκι μου! Μα τι γλυκιά και μελιστάλαχτη αυτή η προσφώνηση των μαμάδων -και όχι μόνο- στην Ελλάδα. Να το ακούς από το στόμα της μαμάς όλο αποδοχή και επιδοκιμασία, σε ανεβάζει στον έβδομο ουρανό. Άλλες φορές πάλι ακούς να το λέει με σφιγμένα δόντια, προσπαθώντας να συγκρατήσει το θυμό της, αλλά όπως και να ‘χει είσαι πάντα το πουλάκι της.
Πόσες φορές θα άκουσες τη μαμά σου, τη γιαγιά σου ή τη θεία σου να σου λένε όλο παράπονο Πουλάκι μου φάε το φαγάκι σου, Πουλάκι μου πρόσεχε να μην κρυώσεις, Πουλάκι μου έκανες τα μαθήματά σου;, Πουλάκι μου πρόσεχε να μη χτυπήσεις!, Αχ το πουλάκι μου πόσο μεγάλωσε!…
…και το πουλάκι μεγαλώνει. Τρώει όλα τα φρέσκα μελάτα του αυγά και όλο του το φαί. Πίνει όλο του το γάλα με το ζόρι πριν φύγει για το σχολείο. Δεν αργεί ποτέ να γυρίσει στο σπίτι, όταν αργεί πάντοτε ειδοποιεί και κοιτάζει μόνο τα μαθήματά του. Το πουλάκι αποφεύγει τις κακές παρέες, τις βόλτες με τα μηχανάκια, τα αγόρια που το θέλουν μόνο για να καλοπεράσουν, τα κορίτσια που το θέλουν μόνο για να το τυλίξουν. Δεν κάνει τατουάζ, δεν βάζει σκουλαρίκι σε κάποιο μη εγκεκριμένο σημείο, δεν αντιμιλά στους μεγαλύτερους και φυσικά αριστεύει στο σχολείο. Το πουλάκι της μαμάς μπαίνει στο πανεπιστήμιο, αλλά κάπου μακριά. Το πουλάκι πρέπει να φύγει, πρέπει να μάθει να πετάει. Τα καταφέρνει και θέλει να πετάξει ακόμα πιο μακριά. Η μαμά ανησυχεί, στεναχωριέται, φοβάται. Η μαμά θέλει να ξέρει που είναι ανά πάσα στιγμή. Η μαμά το αγαπάει, δε θέλει να περνάει καλά μακριά της. Η μαμά ΔΕΝ θέλει να φύγει μακριά της! Τότε παύει να είναι το πουλάκι της μαμάς.
Θα σου φορέσω δύο αλυσίδες για να σε τραβάω πίσω κοντά μου όποτε το θελήσω λέει η μαμά, τη μια θα την ονομάσω Ενοχές και την άλλη Φόβο.
Πουλάκι θα είσαι, αλλά μόνο στο κλουβί μου!
Το πουλάκι της μαμάς και του μπαμπά, των φίλων και των συγγενών, του σχολείου και της γειτονιάς, του πανεπιστημίου, της εργασίας και της κοινωνίας. Once poulaki, always poulaki.
Ένα πουλάκι με αόρατες αλυσίδες να το τραβάνε πίσω, να μην μπορεί να κάνει βήμα παραπέρα χωρίς φόβο, χωρίς την ανασφάλεια της έγκρισης των πράξεων και των αποφάσεών του, χωρίς να απολογείται. Με τσακισμένα φτερά και χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αυτές οι αλυσίδες έχουν πολλά ονόματα. Αγάπη, Ανασφάλεια, Ανάγκη, Υποχρέωση, Όνειρα Άλλων.
Πόσο στ’ αλήθεια αναθεωρώ αυτή την τόσο τρυφερή έκφραση… Τα πουλιά όταν καταφέρουν να πετάξουν μακριά από τη φωλιά θεωρείται το μεγαλύτερο επίτευγμά τους, ενηλικιώνονται και γυρίζουν πίσω μόνο από επιλογή. Όμως υπάρχουν και κάποια πουλάκια που ακόμα προσπαθούν να μεγαλώσουν. Να πιστέψουν στον εαυτό τους, πως έχουν το δικαίωμα και μπορούν να τα καταφέρουν μόνα τους, χωρίς το δεκανίκι της οικογένειας που λειτούργει γι’ αυτά ως τροχοπέδη. Ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως θα φύγουν μακριά. Μακριά από τα όρια που τους επιβάλει η οικογένεια και τα θέλω της. Μακριά από τα όρια μιας μίζερης κοινωνίας που μόνο τρικλοποδιές ξέρει να βάζει και να καταβαραθρώνει τα όνειρα για μια αξιοπρεπή ζωή. Η κοινωνία άλλωστε είναι ο καθρέφτης της οικογένειας.
Δεν αγαπάς αρκετά τους γονείς σου αν δεν φύγεις για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου, με την προϋπόθεση ότι θα γυρίσεις πίσω στο τριώροφο που έχουν χτίσει για σένα και τα αδέρφια σου, ώστε να τελειώσει επιτέλους ο εφιάλτης και να είστε πια μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια. Ή μάλλον αγαπάς υπερβολικά τους γονείς σου κι έτσι θα φύγεις από το πατρογονικό σπίτι όταν παντρευτείς, γιατί δε θες να τους αφήσεις μόνους και απροστάτευτους από την ανία του να ασχολούνται μόνο με τη δική τους ζωή και όχι με τη δική σου. Άσε που με την κρίση, που να φεύγεις τώρα, καλά είσαι εκεί που κάθεσαι.
Δεν αγαπάς αρκετά την πατρίδα σου αν δεν φύγεις για μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό και δεν ποθήσεις διακαώς να γυρίσεις πίσω, από την πρώτη στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου στην κακούργα ξενιτιά. Ασχέτως αν αυτή η πατρίδα το μόνο που κάνει είναι να σε διώχνει όλο και πιο μακριά, για να σωθείς από την ανεπάρκειά της να σε κρατήσει σε ένα υγιές περιβάλλον όπου θα μπορείς να ονειρευτείς, να δημιουργήσεις, να ζήσεις.
Κάποια πουλάκια συνηθίζουν στην αιχμαλωσία, κάποια μαραζώνουν και κάποια βρίσκουν την ευκαιρία και το σκάνε. Είναι ΕΠΙΛΟΓΗ τους.
Πουλάκι ετών 34.
Ιωάννα Καράνταγλη
Πηγή:
Image by Lisa Visser
Απολαύστε το ποίημα «Για τα παιδιά», του Χαλίλ Γκιμπράν
Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου
είναι οι γιοι και οι κόρες
της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή.
Δημιουργούνται μέσα από εσένα,
αλλά όχι από εσένα.
Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν.
Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,
αλλά όχι τις σκέψεις σου.
Αφού ιδέες έχουν δικές τους.
Μπορείς να προσπαθήσεις
να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα.
Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο
που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου.
Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω
ούτε ακολουθεί
στο δρόμο του το χθες.
Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,
αλλά όχι και στις ψυχές τους.
Είσαι το τόξο από το οποίο
τα παιδιά σου σαν ζωντανά βέλη
ξεκινάνε για να πάνε μπροστά.
Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς
προς το άπειρο
και κομπάζει ότι με την δύναμή του
τα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα
και μακριά.
Ας χαροποιεί τον τοξότη
ο κομπασμός του.
Αφού ακόμα και αν αγαπάει το βέλος που πετάει
έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο.
